Het onderzoek van Eric Rignot

Ijskap – ijsplaat – zee-ijs

De ijskappen van Groenland en Antarctica bevatten respectievelijk ongeveer 3 en 30 miljoen kubieke kilometer ijs. Als deze volledig zouden afsmelten, zouden ze respectievelijk 7 en 58 meter toevoegen aan de huidige zeespiegel. 

Een ijskap kan je vergelijken met een gigantische samengestelde gletsjer, die een groot oppervlak bedekt en in alle richtingen wegstroomt van het centrum van het continent richting kustgebieden. In het hoge, centrale deel van de ijskap groeit deze aan door sneeuwval. De sneeuw stapelt zich op, transformeert in ijs, en schuift onder het eigen gewicht richting kustgebieden, waar het ijs steeds sneller stroomt. Aan de kust komt het ijs in contact met het zeewater, en breekt het ofwel af in ijsbergen, ofwel stroomt het nog een eindje door over het water heen. Dat drijvende ijs heet een ‘ijsplaat’ en speelt een belangrijke rol in de dynamiek van de ijskap: ijsplaten vertragen namelijk de uitstroom van de gletsjers in de zeen ze vormen als het ware een kurk op een fles. Als zo’n ijsplaat in stukken breekt, krijgen de gletsjers op het land echter meer vrij spel om de zee in te stromen, en gaat de ijskap sneller massa verliezen. Ijsplaten zijn dus een belangrijk onderdeel in de dynamiek van de ijskap en de zeespiegelstijging. 

In Groenland monden veel gletsjers uit op het land. Zij smelten vooral af aan hun oppervlakte, door warmere luchttemperaturen. In Antarctica, daarentegen, stromen de gletsjers vaker het water op, en wordt het continent omzoomd door ijsplaten. Sommige zijn zo groot als Londen of Luxemburg, andere zijn groter dan heel Frankrijk. Die ijsplaten worden voornamelijk van onderuit aangevreten: een warmere oceaan zorgt voor een uitdunning en dus verzwakking van de ijsplaten.  

​